Moderne betonnen parkbanken voor universiteit
De campus van de Erasmus Universiteit in Rotterdam heeft een ware metamorfose ondergaan. Het is een voetgangersgebied geworden met volop ruimte om te ontspannen en sociale contacten op te doen. Struyk Verwo Infra werd gevraagd mee te denken over de betonnen parkbanken die inmiddels over het gehele complex verspreid staan.
Het nieuwe buitengebied voor de campus van de Erasmus universiteit in Rotterdam werd ontworpen door architectenbureau Juurlink[+] Geluk stedenbouw en landschap en J van ’t Spijker architecten. In 2008 deden de samenwerkende bureau’s mee aan een besloten competitie om een nieuw hart voor de campus te ontwerpen. Juurlink [+] Geluk besloot niet alleen het hart mee te nemen in het ontwerp, maar de hele campus. Mede-directeur Huub Juurlink vertelt: ‘We hebben een plan gemaakt op grond van de bestaande gebouwen. De belangrijkste verandering was dat alle auto’s in een grote parkeergarage kwamen, zodat de hele campus een voetgangersgebied werd.’
Ruimte voor sociale contacten
‘Zo’n campus moet voor mij twee dingen hebben: een monumentale, indrukwekkende vormgeving; de prestige van een Universiteit. Aan de andere kant moeten er ook plekken zijn waar de student met zijn enkels in het water kan zitten en ergens een geheim plekje heeft waar hij zijn eerste liefde kust. Het monumentale hebben we onder andere vertaald in de grote vijver. Maar ga je naar park noord, dan vind je leuke plekjes die een beetje verscholen zitten achter bloemen. Die kun je gebruiken om tot rust te komen, of om sociale contacten op te doen. En hebben de studenten zin om te barbecueën, dan kan dat ook. Er zijn picknicktafels met daarbij dezelfde parkbanken geplaatst. De tafels zijn voorzien van een metalen plaat waarop de studenten hun wegwerpbarbecue kunnen zetten.’
No-nonsens parkbank
‘De parkbank was erg belangrijk. We kozen voor een niet zo dure variant die we wel zelf ontworpen, maar in samenspraak met Struyk Verwo Infra. Zo zorgden we er samen voor dat er een mooie parkbank van beton kwam te staan. Voor ons was heel belangrijk dat de parkbank van no-nonsense beton zou zijn, want het is een moderne campus. De atmosfeer van de campus is heel fijn, met bomen en mooie bestrating die ook door hen is geleverd. De bestrating was ook een belangrijke component in het plan. Van een grijze, grauwe bestrating zijn we overgegaan op een gele steen. Dat geeft meer sfeer en licht, zodat er een goed ruimte gevoel ontstaat.’
‘Het bankje heeft een zitting gekregen van hout. Dit hout zie je op verschillende plekken terugkomen. We hebben speciaal voor hout gekozen dat niet snel splintert. Dit 100% FSC©-hout voldoet precies aan onze eisen. Inmiddels hebben we ongeveer 80 van deze parkbanken op de campus geplaatst, maar dat worden er zeker meer.’
Sponsors voor de parkbanken
‘Wat heel leuk is aan de parkbanken, is dat ze zo herkenbaar zijn. Mensen willen de parkbanken ook sponsoren. Mensen van Alumni, oud-professoren, mensen die hier hebben gestudeerd. Ze willen graag een bijdrage leveren. Daarom zie je op sommige parkbanken een metalen plaatje aan de zijkant zitten, waarop staat door wie de betonnen parkbank is gesponsord, wanneer die persoon hier studeerde of hier als professor werkte. Dat maakt het heel persoonlijk. De campus wordt door iedereen omarmd.’
Campus met sfeer
‘Ik werd onlangs aangesproken door een van de collegeleden van het bestuur. Hij vertelde dat hij vooraf wat sceptisch was geweest over het project. Letterlijk zei hij: “Vaak worden de prachtigste collages gemaakt voor een buitenruimte, maar als de ruimte dan is gerealiseerd en je komt er, is het er zo dood als een pier en is alles keihard. Dit is de eerste keer dat ik meemaak dat de sfeer van de collage er vanaf de eerste dag ook echt was.” Een mooi compliment. En het is waar. Zodra de zon door de wolken prikt, zie je dat iedereen naar buiten gaat. Ik geniet er zelf van als ik af en toe anoniem op een van de parkbanken ga zitten, om te kijken hoe en of het werkt zoals we het hebben bedacht. Dat is het grootste compliment: dat de mensen het leuk vinden en dat het er leeft en bruist.’